Mijn verhaal
Door Norman Bradley Willis
1/26/2020
Mijn naam is Norman Bradley Willis, en mijn leven is een verhaal van mijn vroege ontrouw, en de onverdiende gunst van onze Schepper, die me naar geloofsgenezing leidt. En ik ben onze goede hemelse Vader eeuwig dankbaar, want ook al viel ik in mijn vroege leven weg van het geloof, als ik terugkijk door de vele wendingen op het pad, zie ik de hand van de Vader die me trouw naar Zijn dienst leidt, waarvoor ik eeuwig dankbaar ben.
Ik ben geboren in seattle, Washington (in de Verenigde Staten van Amerika), in 1963. Ik ben opgevoed als protestantschristen, en toen ik zeven of acht was, bad ik vurig dat de Schepper (die ik toen kende als “God”) me meer zou maken als Zijn Zoon (die ik toen kende als “Jezus”), zodat ik Hem kon behagen. Maar toen, als gevolg van een verscheidenheid van factoren, wendde ik me af van de kerk, en viel uit het geloof, en liep verloren en alleen voor vele jaren, tot op 6 juni 1999, Hij eindelijk riep me tot bekering. En vanwege hoe de dingen gebeurden (wat mij erg gênant is), heb ik sindsdien mijn uiterste best gedaan om Hem met heel mijn hart, met heel mijn ziel en met al mijn kracht te dienen. En als ik dichter bij Hem kom en hem en zijn volk beter probeer te dienen, word ik ook genezen en word ik gezegend. Hoewel mijn leven is veel moeilijker nu, voor mij, het leven wordt steeds beter en beter.
Ik ben geboren in 1963, met een mild geval van autisme spectrum stoornis (die ze gebruikt om het syndroom van Asperger te noemen). In 1963, de meeste mensen wisten niet wat autisme of het syndroom van Asperger was. (Ik niet, en ook niet iemand die ik kende.) Over de eenvoudigste ik kan uitleggen is dat autisme is waar je een soort van biologische verbinding tussen je hersenen (of je gedachten), en je lichaam, en deze verbindingen, omdat het van invloed op hoe je interactie met andere mensen. Kortom, je leeft in je hoofd, zodat Asperger’s mensen kunnen krijgen zeer slim, maar ze hebben ook een harde tijd verbinding te maken met hun gevoelens, en hun emoties, en zelfs aan de fysieke sensaties van je lichaam. Alles bij elkaar genomen, kan het betekenen dat je niet uiteindelijk goed verbinding met andere mensen. (Als een kanttekening, in het jodendom beschouwen ze autisme als een vorm van aandoening die vaak kan inspireren ofwel groot intellect of zelfs profetie. Enkele van de meer bekende mensen met Asperger’s zijn Albert Einstein, Nikola Tesla, Sir Isaac Newton, Mozart, Bill Gates, Steve Jobs, Bobby Fischer, Michael Angelo, enz.) Kortom, licht autistische mensen kunnen eindigen als “geeky genieën” die niet altijd goed passen in de samenleving, maar die soms dingen kunnen zien die andere mensen niet altijd kunnen zien.
Met sommige vormen van autisme, er is ook scoliose (die ik heb). Mijn linkerbeen is misschien 3/4ths van een inch (1,9 cm) langer dan mijn rechterbeen, dus mijn wervelkolom is gebogen, maar vanwege de manier waarop autisme veroorzaakt een verbinding tussen je hersenen en je lichaam, ik wist niet dat het opgroeien. (En eigenlijk wist ik het pas rond 2018.) Alles wat ik wist toen ik opgroeide was dat mijn rug en mijn armen altijd pijn deden, en het maakte het moeilijk om te sporten, omdat mijn lopen zeer ongecoördineerd was. (Als je benen zijn verschillende lengtes en je weet het niet, je weet niet waarom je niet lopen, en je weet niet waarom je niet dribbelen een basketbal als andere kinderen, je kan gewoon niet.) Maar mijn ouders hielden van wandelen, en ik kocht een rugzak met tailleriem, zodat ik het gewicht op mijn heupen kon laten rusten. Ook, wat was grappig was dat omdat ik verwacht wandelpaden ongelijk te zijn, ik was altijd zeer gecoördineerd in springen van de ene rots naar de volgende over bergstromen, en onderhandelen smalle paden op steile berghellingen, en omdat ik verwachtte dat het parcours ongelijk te zijn, was ik in staat om anders te lopen, dus ik was altijd zeer zeker-footed (terwijl op het sportveld was ik nooit gecoördineerd).
Ik hield ook van wandelen omdat ik graag alleen was met wat ik toen natuur noemde, hoewel ik me vandaag realiseerde dat wat ik echt zocht was om alleen te zijn en één met de Geest. Maar wat ik me toen niet realiseerde, is dat al het wandelen en dragen van zware pakjes mijn benen erg groot maakte, maar mijn bovenlichaam ontwikkelde zich nooit echt, omdat de curve in mijn ruggengraat het deed pijn om mijn armen te bewegen. Voeg daarbij het feit dat autistische mensen niet echt verbinding maken met hun gevoelens of heel goed communiceren, ik eindigde als een geeky kind dat uitstekend was met boekwerk, maar omdat ik introvert was, vond ik het leuk om veel tijd alleen door te brengen, lezen.
Mijn ouders moedigden ons altijd aan om het zo goed mogelijk te doen op school, en op school gaven ze ons les over evolutietheorie. Maar in mijn gedachten was het probleem dat als evolutietheorie waar is (en het is niet waar), genesis niet waar kan zijn – en als Genesis niet waar is, dan is het logisch dat andere dingen over de Bijbel misschien niet waar zijn. (Ik geloof dat de Bijbel te dekken, en ik praat over dit in onze studies, maar toen wist ik niet dat het Hebreeuws van Genesis 1:1 niet lezen “in het begin”, maar “in een begin”-dus zelfs als evolutie waar [which it isn’t] is , Genesis kan nog steeds waar zijn). Maar, zoals ik al zei, in die tijd begreep ik dat niet over Genesis, of over evolutietheorie, dus viel ik uit het geloof, en net als miljoenen andere verloren en kwetsende mensen, probeerde ik mijn weg in het leven alleen te maken, zonder de leiding van de Geest. En dat was het ergste wat me ooit is overkomen. (En ik accepteer dat het mijn eigen schuld is, zelfs als ik werd misleid door mijn regering.)
Om gelukkig te zijn, heeft elke jongeman iets nodig om in te geloven, en een reden om te dienen dat groter en belangrijker voor hem is dan zijn eigen leven. En toch zonder de Bijbel, en zonder geloof in de Messias, kon ik niet weten wat het was. Ze doopten ons over democratie op school, en de vrijheden die worden gegeven onder de Grondwet van de Verenigde Staten, dus ik dacht dat ik mijn leven in dienst van mijn land kon leggen door de beste soldaat te worden die ik kon zijn, en een carrière te maken van het leger. Ik heb altijd een sterk verlangen gehad om een leven van dienstbaarheid te leiden, zodat ik iets goeds voor de wereld kon doen, en op dat moment leek dat de weg te zijn.
Toen ik 12 was, sloten mijn twee oudere broers zich aan bij een paramilitaire zoek- en reddingsorganisatie, en dus sloot ik me ook aan. We leerden landnavigatie, touwen, knopen en slingers. We leerden abseilen met touwen, en veel dingen die spannend zijn voor een jonge man, en samen met dat, leerden we over militaire structuur en organisatie. Dus, toen ik bij het leger ROTC op de universiteit, voor mij was het gewoon een voortzetting van de militaire levensstijl ik dacht dat ik al wist.
Ze hadden een speciaal programma op dat moment waar je kon een cadet in het leger ROTC en ook lid worden van een reserve-eenheid, dus ik toegetreden tot het derde bataljon van de 12 Special Forces Reserves, en ondernam zowel paratroop opleiding, en Special Forces opleiding, zowel terwijl nog op de universiteit. Als ik mag bogen op slechts een beetje, want ik hield van boeken en leren ik was de Officer Honor Graduate van mijn Special Forces Officer’s Qualification Course (dat was eigenlijk het aantal #2 slot), ook al was ik nog maar een nieuw opdracht tweede luitenant, nog steeds op de universiteit. (Ik zei altijd dat ik “zo groen was dat ik gloeide in het donker.”) Toen ik afstudeerde met een graad in psychologie, ging ik op actieve dienst overzee, met de lucht infanterie in Fort Kobbe, Republiek Panama. En dat was waar het uiteindelijk zonk in dat, hoewel ik goed was met de boeken, dat was niet alles wat er was in het leven, want niet alles wat ik ooit had geleerd correct was.
Toen ik in Panama aankwam, waarschuwde de commandant van de generaal ons om het Panamese volk te leren kennen en onszelf te zien als ambassadeurs van hun natie. Dus dat deed ik. En, ook, als een jonge man net van de universiteit, ontmoette ik een Panamese vriendin die ging naar de universiteit in Panama City. Ik ontmoette haar broer, die in de Panama Defensie zat. Nadat ik in de provincie ongeveer acht maanden, president George Herbert Walker Bush verklaarde de Panamese generaal Manuel Noriega een outlaw, en een drug runner, die veel grappige blikken tussen de officieren in ons bataljon veroorzaakt, omdat iedereen wist dat een drug draait Manuel Noriega had gedaan was met president Bush, terug toen elk van hen was het hoofd van hun respectieve CIA’s. En niet alleen dat, maar mijn vriendin zag me niet meer. Misschien kwam het ook bij haar op dat ik en mijn landgenoten haar broer en zijn landgenoten gingen vermoorden, omdat onze president drugs runde met hun president, toen ze beiden het hoofd waren van hun respectieve CIA’s (en iedereen wist het). Het leek me ongelooflijk ironisch en verkeerd dat protestanten katholieken gingen doden, omdat de presidenten van onze beide landen betrokken waren bij drugshandel die zuur was geworden. Het sloeg absoluut nergens op. Mijn hoofd implodeerde, en mijn hart begon van binnenuit af te brokkelen. Plotseling had ik geen zin meer om carrière te maken van het leger, maar wilde gewoon zo snel mogelijk weg.
Ik weet niet of het op deze manier voor elke persoon op het autisme spectrum, maar ze zeggen dat een van de eigenaardige dingen over autistisch is dat je nodig hebt om uw vragen beantwoord. Als je een vraag hebt, en je die vraag niet beantwoord krijgen, stopt je wereld. Ik weet dat het zeker waar is in mijn geval, dat is waarom ik ben altijd zo’n stickler voor detail. Ik heb verteld door sommige mensen dat als je serieus leven vragen als dat, het ding om te doen is om de kwestie te compartimenteren, en soort van zet het in een doos, en niet laten beïnvloeden de rest van je leven. Maar als je autistisch bent, kun je dat niet doen. Alles moet geïntegreerd worden. En als dingen niet integreren, heb je geen andere keuze dan je leven te stoppen, totdat dingen integreren. Met andere woorden, cognitieve dissonantie zet je wereld op zijn kop, en je het niet hebben.
Dus, daar was ik, in de Republiek Panama, en ik en mijn vrienden maakten zich klaar om de broer van mijn vriendin en zijn vrienden te vermoorden, omdat onze presidenten samen drugs hadden gebruikt, en de meeste andere Amerikaanse officieren leken er geen probleem mee te hebben. Voor hen was het een baan, en terwijl ze graag de gedachte van de ultieme moraal, het had geen invloed op hun carrière keuzes. Voor hen was het een kwestie van het zien van de Verenigde Staten als “beter” dan enige andere natie, en dus waren ze bereid om onreine dingen te doen, ter ondersteuning van het. En daardoor kon ik niet snel genoeg uit de dienst komen, maar ik had nog anderhalf jaar op mijn tour. Ik begon te bidden tot een God waar ik niet langer trouw aan was, dat Hij me uit het leger zou halen voordat de oorlog begon, dus op zijn minst zou ik geen bloed aan mijn eigen handen hebben. En Hij haalde me uit de dienst voordat de oorlog begon, maar niet zo gemakkelijk als ik had gehoopt.
Ik heb veel regelmatige dromen in mijn leven, en dan ook heb ik had zeven of acht van wat ik zou noemen “profetische dromen”. (Dit zijn het soort dromen waar je wakker wordt uit je slaap en zeggen: “Wat was dat?!?!?”) Ik herinner me dat toen ik ongeveer 15 of 16 was, ik droomde dat ik zou sterven toen ik ongeveer 26 jaar oud was. En ik herinner me dat ik het tegen mijn zus vertelde, en ze schreeuwde tegen me, om dat niet te zeggen. En ik hield heel veel van mijn zus, dus ik denk dat ik het allemaal vergat tot vele jaren later, maar ik denk dat “ik” wel stierf vlak voordat ik 26 werd. Het was wat wetenschappers een “bijna-doodervaring” zouden noemen.
Wanneer u op de lucht status, moet je eens in de drie maanden springen, om actueel te blijven. En het is een lang verhaal, maar we hadden een grote parachutesprong vlak voordat ik uit het leger stapte, waar ik een heel slecht gevoel over had. En de avond voor de sprong had ik een droom dat ik ernstig gewond zou raken, en dat het mijn leven voor altijd zou veranderen. En ook al geloofde ik toen niet in profetische dromen, ik herinner me dat ik wakker werd en een gevoel van angst had. De wind was erg hoog, zodanig dat we moesten cirkelen in de lucht voor een paar uur, wachtend op de wind naar beneden genoeg, zodat we konden springen. En toen natuurlijk, zodra we sprongen, nam de wind weer toe. Om een lang verhaal kort te maken, het was een experimentele niet-bestuurbare parachute, en ik merkte dat ik recht naar achteren werd gedragen, waarbij de grond sneller onder me beweegt dan ik ooit had gezien. En erger nog, de luifel pikte een oscillatie op, zodanig dat toen ik landde, mijn voeten ver voor me lagen, en toen ik naar beneden kwam, haakten mijn hielen aan de rand van een wielsleur, dus er was geen manier om ze onder me te krijgen. Toen ik naar beneden kwam om de grond te raken, schoten ze recht voor me uit, en ik sloeg als een zak aardappelen in de grond, eerst mijn achterste, en dan de achterkant van mijn hoofd. Ik heb de berekeningen, en eigenlijk is het als het dichtslaan van de achterkant van je hoofd in de zon gebakken klei (denk “bakstenen muur”) op ongeveer 35 mijl (55 kilometer) per uur. (Stel je een honkbalknuppel raken de achterkant van je hoofd op die snelheid, als dat geeft je een idee.) De pijn was zo intens dat mijn lichaam meteen verdoofd werd, en achter mijn gebalde oogleden zag ik eerst een verblindende explosie van sterren, als een supernova die afging in mijn hoofd. Langzaam leek de supernova bloedrood te worden met vallende sterren en wit vuurwerk, en toen verdween het rood langzaam tot paars, en dan naar middernachtblauw, en uiteindelijk verdween alles naar zwart, en na nog een paar seconden stopte het bladerdak van sterren te fonkelen. En ik herinner me dat ik bij mezelf dacht: “Ik ben dood.”
Van de eerste golf van misschien 30 springers raakten er 18 gewond. Drie van ons gingen naar het ziekenhuis. Ik herinner me dit niet, maar specialist Four Gatewood zei dat hij me over mijn rugzak vond, met mijn getrokken geweer. Hij zei dat ik mijn hoofd opraapte, en mompelde iets over perimeter beveiliging, en zette mijn hoofd weer naar beneden. Het eerste wat ik me vaag herinner is een paar keer in bewustzijn komen achterin een ambulance, en een medicus die mijn vitale functies inneemt. Toen herinnerde ik me wakker worden in Gorgas Army Medical Center, in een ziekenhuisbed, waar ik ongeveer twee dagen in en uit bewustzijn kwam. Tot slot, op de derde dag kon ik bewust blijven voor het grootste deel van de dag, en omdat het een vooroorlogse situatie was, vroeg mijn commandant of ik weer aan het werk kon gaan. En omdat ik een goede troep wilde zijn, wilde ik gaan (omdat ik mijn deel wilde doen). Ze gaven me mijn laarzen terug, en een grote zak Motrin 800’s, en een paar navullingrecepten, en stuurde me terug naar mijn eenheid. Ik herinner me dat ze zeiden dat in 90 gevallen met gesloten hoofdletsel, het lichaam geneest en er geen daaropvolgende trauma is. Maar wat ze niet zeggen is wat er gebeurt als je uiteindelijk een van de 10 die sequela heeft.
In Hollywood worden mensen op hun achterhoofd geslagen, en ze vergeten drie of vier dagen wie ze zijn, en dan herstellen ze, en alles is in orde. Maar zo gaat het niet in het echte leven. In het echte leven u lijden aan een volledige en totale verandering van persoonlijkheid (een soort van zoals het hebben van een beroerte, omdat het weefsel verlies is zeer vergelijkbaar). In mijn geval wist ik dat ik Norman Willis heette, maar ik was niet meer dezelfde man als voorheen. Ik wist wat dingen leuk vonden, maar ik vond ze niet meer leuk. In feite was ik niet zeker wat ik leuk vond, of wat ik over ging. Ik denk dat het misschien kan worden vergeleken met een ex-bokser die is “punch dronken”, behalve dat ik niet wist dat ik een probleem had. Ik wist niet dat er belangrijke neurale banden waren doorgesneden in de impact, en ik zou opnieuw moeten leren hoe ik moest leven. En toch waren het autisme en het onvermogen om met gevoelens om te gaan er nog steeds, samen met een zich ontwikkelend geval van posttraumatische stress.
Op dit punt vertrouwde ik mijn regering niet, en ik vertrouwde het nieuws niet, want het was mijn ervaring dat in die paar momenten toen ik tijd kreeg om de nieuws-dekking van de crisis in Panama te bekijken, wat ze op het scherm lieten zien er veel op leek wat er gebeurde in Panama, maar het was niet echt wat er gebeurde in Panama. We hadden niet de term “fake news” terug in die dagen, maar alles wat ik wist was dat ik niet kon vertrouwen wat we zagen op het tv-nieuws, en we konden ook niet vertrouwen op de meerderheid van de kiezers, die geloofden wat ze werden getoond. En dus, met een zich ontwikkelend geval van posttraumatische stressstoornis, een hoofdletsel, een complete persoonlijkheidsverandering, verbrijzelde dromen, prostrating hoofdpijn en nog steeds niet op de hoogte dat ik een mild geval van autisme had, verliet ik de dienst op de leeftijd van 26, in de hoop en bidden dat er op een dag een manier zou zijn om mijn wereld te begrijpen, en te helpen orde te scheppen. Wat ik het liefst wilde doen was terug naar de universiteit gaan en promoveren in de psychologie. Ik studeerde als een post-baccalaureaat totdat ik wist wat ik wilde studeren, en uiteindelijk heb ik ingeschreven in een Trans-Personal PhD-programma in de San Francisco Bay gebied. Alleen, voordat de cursus begon, begon ik te beseffen dat de seculiere psychologie nooit de antwoorden kon hebben die nodig waren om orde en vrede te brengen in een gebroken wereld.
Toen ik nog in de Dienst zat, toen ik voor het eerst naar antwoorden was gaan zoeken, had mijn commandant me geleerd hoe ik een oud Chinees orakel, de I Ching, goddelijk moest maken. Hij liet me zien hoe het werkte, en hij moedigde me aan om het te proberen. Ik werd verkozen tot “meest wetenschappelijke” in mijn middelbare school afstuderen klasse, en voor mij, wetenschap was het antwoord op alles. En omdat de seculiere wetenschap het bestaan van een spirituele wereld ontkende, was ik erg sceptisch. Maar mijn commandant had wat waarzeggerij over mij gedaan, en de antwoorden die hij gaf leken van toepassing op mijn leven, dus nadat ik had geëxperimenteerd met het een aantal, kon ik niet langer ontkennen dat er iets aan de dag leek te zijn. Mijn wetenschappelijke geest realiseerde zich dat zelfs als de gegevens niet wetenschappelijk waren, er te sterk leek te zijn van een correlatie om te negeren, dus begon ik te beseffen dat er meer dingen in de hemel en op aarde waren, dan waar ik van droomde in mijn filosofie.
Wanneer ik het Orakel vroeg, kreeg ik antwoorden die leken te helpen. Omdat ik de Bijbel op dat moment niet geloofde (en op dat moment de Bijbel niet las), begreep ik niet dat ja, er zoiets bestaat als demonisme, en het occulte, en dat alleen maar omdat iets ‘spiritueel’ is, en krachtig, en doet alsof het goed is, niet bewijst dat het echt goed is. Alles wat ik wist op dat punt was dat niet alles wat ik had geleerd op school juist was, en dat het ware antwoord op de problemen van de wereld lag niet in seculiere kennis, maar in spiritualiteit. En dus begon ik me diep te verdiepen in het I Ching, Taoïsme en boeddhisme. Uiteindelijk belandde studeren onder een Koreaanse Zen boeddhistische meester in de San Francisco Bay gebied (Berkeley), en na enkele jaren van gedisciplineerde studie bood hij aan om me te erkennen als een verlichte Zen boeddhistische monnik, en hij wilde mij wijden als de tweede in bevel van zijn organisatie. Echter, ik wees het af, want hoewel ik toen niet zeker was wat het was, voelde het gewoon iets essentieels ontbrak. Hoewel ik het toen niet kon verwoorden, leek het alsof alles om hem ging. En ik herinnerde me dat in tegenstelling tot de Bijbel het leven van de Messias in het zo’n goede dienst aan andere mensen ging, en over het vestigen van een wereldorde waarbij iedereen in vrede kon samenleven. Ik kon het verschil niet met elkaar verzoenen, en de waarheid was te belangrijk voor me.
[Achteraf gezien lijkt het mij dat in Zen, wat zij noemen “waarheid” is het begrip dat de meeste mensen schapen zijn, en gemakkelijk worden misleid door degenen die in staat zijn om te communiceren in de Geest. Het grote probleem is dat ze verwachten dat je je spirituele inzicht en spirituele talenten gebruikt om anderen te manipuleren voor persoonlijk gewin. Dit is wat ze noemen, “het hoogste goed”, want in zekere zin brengt het orde in een verder onbeschaafde samenleving. Maar ook al kon ik het toen niet verwoorden, ik wist dat het niet was wat ik wilde, omdat het egoïstisch was. Ik wist dat het uiteindelijk geen orde zou brengen in de wereld op de manier die ik hoopte.]
Het meest gênante in mijn leven gebeurde daarna, maar ik ben er dankbaar voor, want het was wat uiteindelijk leidde tot mijn bekering. Als kind in een paramilitaire zoek- en reddingsorganisatie, en op school, leerden we over de Amerikaanse Revolutionaire Oorlog, en hoe het culmineerde in de Grondwet van de Verenigde Staten. En ik herinner me dat mij werd geleerd dat de Grondwet het belangrijkste document was dat er vandaag was, en dat het belangrijk genoeg was geweest om een Revolutionaire Oorlog te voeren, omdat het de mensen het recht garandeerde om een onrechtvaardige of repressieve regering af te werpen. Ik begreep toen niet dat dit precies het tegenovergestelde was van wat de Bijbel leert (in Romeinen 8). Alles wat ik wist was dat de VS veel onreine dingen deden, zowel in Panama, als over de hele wereld, en ik kon ze zien voorbereiden op een Nieuwe Wereld Orde en een globalistische regering.
Ik was verhuisd naar Californië voor het Ph.D. programma, en voor een Ph.D. in de Chinese Medische Theorie aan een lokaal Chinees Medisch opleidingsinstituut. Ik hield van het gebied, maar het enige ding was dat de overheid van de Provincie van Santa Cruz me geen verborgen wapensvergunning zou geven, die op het ogenblik zeer belangrijk voor me scheen (terwijl nu, het niet, omdat ik heb geleerd hoe te om aan schepper Jahweh [“lord’] over te geven en hem op een volledig verschillend niveau te vertrouwen). En om een lang verhaal kort te maken, dat was toen ik leed aan een post traumatische stress stoornis pauze, die leidde tot mij schreeuwen wild (uit mijn gedachten) bij de overheid over de telefoonlijnen. Dit is het gênante incident dat leidde tot mijn eindelijk geroepen om bekering.
Het is geen excuus, maar als ik er op terugkijk, zet de Amerikaanse regering soldaten echt op het punt te falen. Wanneer u zich bij de dienst aansluit maken zij u uw rechterhand opheft, en een eed zweren om de Grondwet van de Verenigde Staten tegen alle vijanden, buitenlands en binnenlands te handhaven en te verdedigen. Alleen, ze vertellen je niet dat de Amerikaanse regering is de belangrijkste van die binnenlandse vijanden, en als je probeert om ze te protesteren, zullen ze gewoon criminaliseren u, en gooi je in de gevangenis, of misschien proberen om je te doden (zoals in mijn geval).
Een PTSS pauze is in wezen een kleine schizofrene pauze, want er is een schisma (of een pauze) tussen wat je houdt om de werkelijkheid, en de werkelijkheid. Dus, de meeste mensen uiteindelijk leven in wat zou kunnen worden genoemd “parallelle universa”, met filosofieën en inzichten die niet zijn wat de Bijbel leert-en velen van hen niet echt schelen. Ze vertrouwen er gewoon op dat hun regering en hun cultuur de juiste is, en ze volgen niet echt de kleine details op die niet kloppen. Dus hier ben ik, schreeuwen tegen de 911 operator dat de Santa Cruz County regering corrupt is (wat waar is), en dat ze nodig hadden om me een verborgen wapens vergunning, dus ik kon mijn recht om mezelf te verdedigen tegen aanvallers uit te oefenen. En om mijn punt te bewijzen, simuleerde ik dat er een inbraak gaande was, en dat ze niet bij me konden komen om me op tijd te beschermen (wat waar was. Het kostte hen meer dan een uur om naar mijn huis, en ze moesten me terug bellen voor een routebeschrijving meerdere malen). Het hele ding was een bijna fatale komedie van PTSS fouten, want wat ik later te horen kreeg was dat de County Sheriff had gerold de SWAT Team met orders om “neem hem uit” (wat betekent dat ik).
Om een lang verhaal kort te maken, nadat ik me had overgegeven en politiebevelen opvolgde, riep een van de agenten: “Nu! Nwo! Pak hem nu!” En toen sprongen zes agenten op me, gooiden me neer met mijn gezicht in het grind, en begonnen me dood te slaan. Ik werd geslagen gezicht naar beneden in het grind, en de SWAT Team officier (die ik vergeef) begon met de slagen op de achterkant van mijn hoofd (op dezelfde plaats waar mijn hoofd had de grond getroffen met de parachute letsel). En toen ik me realiseerde dat ik nog maar enkele seconden te leven had, realiseerde ik me dat taoïsme niets was, en Zen niets was, en ik riep in wanhoop: “O, lieve God!”, hoopte alleen dat Hij mij op de een of andere manier in Zijn koninkrijk zou accepteren, misschien als de dief aan het Kruis (of de Ring), die zich op het laatste moment had bekeerd (Lucas 23:40-43). En ik weet niet of ik ooit de woorden zal vinden om het ontzag en de schoonheid van wat er daarna gebeurde te beschrijven. Ik heb niet de woorden om het uit te leggen, maar toen ik riep: “Oh, lieve God!”, in mijn hoofd, in het midden van mijn hersenen, plotseling er paddestoelen in mijn schedel een briljante gouden licht, zoals vloeibaar gesmolten goud, gloeiend met een aura van pure schoonheid. Het was het mooiste, mooiste wat ik ooit heb gezien. En ook al was ik in het proces van doodgeslagen, plotseling voelde ik me volkomen, volledig ontspannen en in vrede op een manier die ik niet eens kan beschrijven. En toen de volgende klap van de hand van de officier toesloeg, keek ik verbaasd toe hoe het gouden licht zich uit de achterkant van mijn hoofd sluisde, en in de hand van de officier, en zijn hand brak op dat moment. En nog verbazingwekkender, de laatste klap (en ik geloof dat het de zevende) niet eens pijn. En hoe gênant dat verhaal ook voor mij is, de reden dat ik het vertel is gewoon zodat mensen kunnen weten dat na die ervaring, niemand me ooit zal overtuigen dat er geen Schepper is, en dat we Hem niet hoeven te aanbidden en te dienen zoals Hij dat wil.
Dat was op 6 juni 1999. Sindsdien heb ik geprobeerd om alles te doen wat ik kan om de Allerhoogste in geest en in waarheid te dienen. Maar voordat ik hem echt kon dienen, moest ik eerst weten of de Messias al was gekomen, of niet, omdat ik “God” had opgeroepen, en het was “God” (Elohim) die mij antwoordde. Maar dat vertelde me niet zeker of de Messias was gekomen, dus moest ik mezelf bewijzen of Hij al uit het Oude Testament alleen was gekomen. Dus begon ik mijn Bijbel te lezen, en zag een paar verschillende bewijzen, die geen geloof vereisen, maar zijn eenvoudige wiskunde (en ik laat zien wat ze zijn in onze studies). En nadat ik mezelf had bewezen dat de Messias al was gekomen, was mijn volgende vraag: “Welke religie kwam Hij om les te geven?” Omdat ik niet alleen terug wilde naar de kerk waar ik geboren ben, en aannemen dat het juist was. Met iets dat zo belangrijk was, moest ik weten dat ik het geloof hield dat ooit aan de heiligen werd geleverd, zoals ons wordt opgedragen te doen (Jude 3).
Toen ik begon te studeren, ging ik eerst terug naar de kerk waarin ik opgroeide, in de omgeving van Seattle (de Methodistische Kerk), maar tot mijn ontsteltenis predikte de predikant daar rechtstreeks tegen de Bijbel. (Citaat: “De Bijbel zegt dat het beter is om te geven dan te ontvangen. Maar ik zeg dat het beter is om ze te ontvangen om te geven. Omdat de Bijbel ook zegt dat we geacht worden als kleine kinderen te zijn, en elk kind weet dat het beter is om geschenken te ontvangen, dan om ze te geven”). Ik vertrok daar, en begon te zoeken naar een kerk die de waarheid vertelde, maar er was altijd iets dat niet in overeenstemming was met de Schrift. En wanneer ik vragen zou gaan stellen, werd mij uiteindelijk altijd verteld om die vragen niet te stellen, of om te vertrekken.
Ik vertel mijn verhaal een beetje meer in het openingshoofdstuk van Nazarene Israël, maar Jahweh leidde me zeer snel naar de Messiaanse beweging. Ik verhuisde naar de oostelijke staat Washington, naar het heartland gebied, en mijn buren waren Messiaanse Joden. Van daaruit werd ik geleid tot de Messiaanse Israël beweging, en vervolgens naar een aantal andere bewegingen die ik beschrijf in andere plaatsen in onze studies (Two House beweging, Ephraimite beweging, Hebraic Roots, enz.). In mijn gedachten op het moment, bleef ik op zoek naar een leraar die de waarheid onderwezen, zodat ik kon “leerling onder” hem. En ik bleef zoeken naar een geloof dat er precies uitzag als wat het boek Handelingen beschrijft, omdat ik dacht dat als we verteld werden om het geloof te beoefenen dat ooit aan de heiligen is geleverd (Jude 3), het eruit zou moeten zien als het geloof dat ooit aan de heiligen was geleverd. Maar ook al bleef ik zoeken, ik kon geen leraar vinden die iets niet leerde dat duidelijk in strijd was met de Schrift (en om welke reden dan ook, ze zouden het nooit uitleggen).
Zoals ik bleef lezen en studeren, raakte ik betrokken bij verschillende online forums, waar mensen hun vragen zouden plaatsen, en ik zou proberen om ze te beantwoorden. Nadat ik dezelfde vragen een paar dozijn keer beantwoordde, schreef ik studieartikelen om het uit te leggen. En toen stelde iemand voor dat ik een website opzette, en daar de studieartikelen post, dus deed ik dat. En dan hadden mensen moeilijkere vragen, en dus om die vragen te beantwoorden moest ik een klein boek schrijven, dat was de eerste editie van Nazarene Israël (111 pagina’s, als ik me goed herinner). En toen mensen daar vragen over hadden, moest ik een tweede editie schrijven (die 304 pagina’s was). En op een gegeven moment realiseerde ik me dat ik een minister was, die geroepen is om degenen te dienen die Yeshua willen aanbidden, zowel in de Geest als in waarheid. En ik ben verdrietig om te moeten zeggen dat het lijkt alsof slechts een zeer klein percentage van de mensen lijken te willen de volledige waarheid-maar dit zijn de mensen die ik ben blij om te dienen.
Yeshua onze Messias (“Jezus”) vertelt ons dat de tijd komt, en nu is, met de ware aanbidders zal de vader aanbidden in de Geest en in waarheid (Johannes 4:23). En hoewel veel mensen de geest lijken te hebben, willen niet veel mensen zowel in de Geest als in waarheid aanbidden. En toch als we hem alleen aanbidden in de Geest (en niet in waarheid), dan is het voor mij de verkeerde Geest, want het is niet een Geest die staat te popelen om al die Yeshua commando’s te doen. Daarom heb ik zoveel nadruk gelegd op studies. Voordat we Yeshua in waarheid kunnen dienen, moeten we weten wat Hij wil dat we doen.
Dus ik weet dat ik voor sommigen een belachelijke man lijk, en ik heb een belachelijk lichaam, vanwege mijn opgroeien met autisme. In Zijn grote genade leert Jahweh me om nauwer met Hem te lopen, en terwijl ik dat langzaam leer, lijken mijn gezondheid en mijn relaties van dag tot dag beter te worden. En hoewel ik constant werk (en er is niet veel slaap) ik ben blij om het te doen, want voor de eerste keer in mijn leven heb ik een baan waar ik kan onderzoeken en publiceren van de waarheid, en er lijkt een klein-maar-groeiend aantal mensen die willen luisteren naar de waarheid. En het is een grote vreugde voor mij. Ik ben gelukkiger dan ooit, en al twintig jaar is elk jaar beter dan het vorige.
Mensen vragen me bepaalde vragen herhaaldelijk, zoals hoe komt het dat ik zo veel haar, en hoe komt het dat ik nooit getrouwd, enz. Ik weet dat deze dingen vreemd lijken door het perspectief dat ik als kind heb geleerd, maar als je bent geweest waar ik ben geweest, en je hebt gezien wat ik heb gezien, zijn deze dingen helemaal niet vreemd, omdat de Schrift ze idealiseert. Ze zijn een genot.
Over het haar, op een dag als ik aan het lezen was in Nummers 6, gaf het de wetten met betrekking tot de gelofte van een Nazarite. Deze wetten vragen om niet knippen je haar, niet consumeren druiven, en niet gaan in de buurt van een dood lichaam. Ik onderzocht wat deze wetten betekenden, maar ik kon geen bevredigende antwoorden vinden. En terwijl ik bleef bidden, begon ik het gevoel te krijgen dat ik deze gelofte moest afleggen (en erachter moest komen). En terwijl ik erover bad, voelde ik me op een dag veroordeeld om mijn scheermes neer te leggen, en sindsdien heb ik mijn haar laten groeien. En het is een grote zegen geweest dat ik mag zijn zoals mijn Vader mij geschapen heeft, ongeacht wat andere mensen denken. Maar waarom de Vader Jahweh (“Jehovah”) wil dat we lang haar hebben, mijn persoonlijke theorie is dat haar is een soort van antennes, of zoals snorharen zijn voor katten (en ze zeggen dat als je ofwel knippen of verbranden van een katten snorharen af, de kat kan sterven aan de schok). Het is moeilijk uit te leggen, maar het haar helpt me dingen waar te nemen in de Geest die ik anders waarschijnlijk niet zou voelen. (Misschien klinkt het vreemd, maar ik geloof dat het waar is.)
Op de vraag waarom ik nooit getrouwd, jaren voordat ik werd opgeroepen tot bekering, besloot ik dat het beter was om te wachten op de juiste vrouw. Maar toen ik geroepen werd tot bekering, las ik in Mattheüs 19:10-12 dat hoewel niet alle mensen zich konden onthouden van het huwelijk, voor degenen die zich ervan konden onthouden, het beter was. Dus rond 2002, toen ik dat las, voelde ik me veroordeeld dat het voor mij was. En de apostel Shaul (Paulus) zegt hetzelfde in 1 Korintiërs 7, ons te vertellen dat het niet een zonde om te trouwen, maar dat degenen die niet trouwen zijn beter in staat om te zorgen voor de dingen van Jahweh (misschien omdat ze meer tijd hebben). En het geeft meer tijd om Jahweh en zijn volk te dienen, dat is het ding dat ik het meest in het leven wil. Dus ik ben blij om al het andere opzij te zetten, voor de mogelijkheid om Yeshua en Zijn volk beter te dienen.
Ik weet dat ik geroepen ben, en ik weet dat ik het niet waard ben, en ik weet dat Hij mij niettemin bevoordeelt om bepaalde dingen te herstellen, en ik kan Hem nooit genoeg bedanken voor Zijn grote vriendelijkheid bij het kiezen van mij. Ik weet dat ik een zeer gebrekkige man, en ik heb niet altijd de beste interpersoonlijke vaardigheden, maar ik hou van mensen veel, en ik ben blij om offers te brengen om anderen te helpen komen tot dezelfde waarheden Hij heeft me laten zien. En elk jaar wordt mijn leven beter en beter, nu ik Hem ken, en Hem en Zijn volk dienen.
Soms vragen mensen wat me motiveert, en dat is makkelijk. Er is niets wat ik meer wil dan op een dag bij het oordeel te komen en te horen: “Goed gedaan, goede en trouwe dienaar! Ga de vreugde van je Meester binnen” (Lucas 19:17). En ik wil niet tegen mezelf liegen of spelletjes spelen met mijn eeuwige redding. Ik weet dat om dat te horen, ik Jahweh alles moet geven wat ik heb. En omdat ik zoveel tijd verspilde voordat ik geroepen werd om me te bekeren, wil ik hem alles geven wat ik heb. Het is een genot om zo’n goede en trouwe Meester te dienen.
Er ligt een berg werk voor ons, en er is niet veel rust voor degenen onder ons die het werk doen, maar ik weet uit profetie dat er zeer grote en gedenkwaardige dingen komen, en dat op een dag het koninkrijk van Zijn Zoon hier op deze aarde zal worden gevestigd, en ik wil alles doen wat ik kan om daarbij te helpen. Dus ik ben dankbaar voor de ontberingen, want ik weet dat het betekent dat ik doe wat ik kan.
En voor het eerst in mijn leven ben ik omringd door anderen die ook de waarheid willen weten en de waarheid willen gehoorzamen door Zijn geest. En dat zijn mijn favoriete mensen in de hele wereld, en ik dank Vader Jahweh voor hen.
In Zijn dienst,
Norman B. Willis
Apostel, Nazarener Israël
Het oorspronkelijke geloof van de apostelen
www.nazareneisrael.org
