Die Romeinse ‘Christelike’ kalender vertel ons dat die dag om middernag begin (d.w.s. die ‘hekseuur’). Die Skrif vertel ons egter dat die dag in die aand begin.
B’reisheet (Genesis) 1: 31b
31b Die aand en die môre was die sesde dag.
Levitikus 23:32 bevestig dat Yahweh ‘n dag definieer as van aand tot aand (d.w.s. van sononder tot sononder), eerder as van middernag tot middernag.
Vayiqra (Levitikus) 23: 32b
32b “Op die negende van die maand in die aand, van die aand tot die aand, moet julle jul Sabbat vier.” (d.w.s. rusdag)
Die ‘Sabbat’ wat in Levitikus 23:32 (hierbo) bespreek word, is die Versoendag, maar die weeklikse Sabbat duur ook van aand tot aand. Lukas 4:16 vertel ons dat Yeshua (Jesus) ook hierdie Sabbat onderhou het wat van sononder tot sononder, duur.
Luqa (Lukas) 4:16
16 En hy het in Nasaret gekom, waar Hy opgelei is. En soos Hy gewoond was, het Hy op die Sabbatdag in die sinagoge gegaan en opgestaan om te lees.
Die apostel Shaul (Paulus) het ook baie jare na Yeshua se opstanding voortgegaan om op die Sabbatdag na die sinagoges te gaan.
Ma’asei (Handelinge) 13:14
14 En toe hulle van Perga vertrek, kom hulle in Antiochië in Pisídië en gaan op die Sabbatdag in die sinagoge en gaan sit.
In die laaste hoofstuk het ons gesien hoe Yeshua vir ons gesê het om nie te dink dat hy die wet of die profete vernietig het nie. Daar is niks vaag hieraan nie.
Mattityahu (Matteus) 5: 17-19
17 “Moenie dink dat ek gekom het om die wet en die profete te vernietig nie. Ek het nie gekom om te vernietig nie, maar (net) om te vervul.
18 Want voorwaar Ek sê vir julle, totdat die hemel en die aarde verbygaan, sal daar niks van die wet verbygaan voordat alles gebeur het nie.
19 Wie dan een van die geringste van hierdie gebooie oortree en mense so leer, sal in die koninkryk van die hemele die minste genoem word; maar elkeen wat dit doen en leer, hy sal groot genoem word in die koninkryk van die hemele.
Nietemin sê die Christelike Kerk vir ons dat, aangesien Yeshua die wet vervul het, ons nie meer die Sabbat en Yahweh se feeste hoef te hou nie, maar dat ons eerder Sondag, Kersfees en Paasfees moet hou. Dit is baie verwarrend as mens in ag neem dat Sondag, Kersfees en Paasfees nêrens in die Skrif beveel word nie.
Wanneer was die oorgang van die Hebreeuse kalender- dae wat van die aand tot die aand duur, verander na middernag tot middernag? Christengeleerdes gebruik Handelinge 20:7-11 dikwels as ‘n vermeende ‘bewysteks’ dat die dissipels op Sondag, volgens die Romeinse kalender (middernag tot middernag) ontmoet het. Dit mag eers so lyk, maar uiteindelik maak dit nie sin nie.
Ma’asei (Handelinge) 20: 7-11
7 En op die eerste dag van die week, toe die dissipels bymekaar gekom het om brood te breek, het Saul, omdat hy gereed was om die volgende dag weg te gaan, sy boodskap voortgesit tot middernag.
8 Daar was baie lampe in die bovertrek waar hulle bymekaar was.
9 En ‘n jong man met die naam van Eutychus, het in die venster gesit en baie vaak geraak. Hy het later in ‘n diepe slaap gesink; en toe Shaul aanhou praat, val hy uit die derde verdieping en word as dood opgetel.
10 Maar Saul het afgegaan en op hom geval en hom omhels en gesê:” Moet julleself nie ontstel nie, want sy lewe is in hom.”
11 En hy het weer boontoe gegaan, brood gebreek en geëet en ‘n lang tyd gesels, tot dagbreek, en daarna het hy vertrek.
Aangesien Judea in die eerste eeu onder Romeinse beheer was, lyk dit miskien asof die dissipels Sondagoggend bymekaargekom het en byna vier en twintig uur lank na Shaul geluister het. Sommige dinge maak egter nie veel sin nie. Waarom sou daar soveel lampe in die bovertrek wees as die dissipels op ‘n Sondagoggend vergader? En waarom sou hulle net een maaltyd in ‘n periode van vier-en-twintig uur eet? Aangesien Shaul in ‘n Joodse sinagoge geleer het, maak dit nie baie sin nie.
Godsdienstige Jode is ‘n baie tradisionele georiënteerde volk. Hulle aanbid gewoonlik op Sabbat by hul sinagoge (of by die tempel); nadat die Sabbat verby is, kom hulle gereeld by ‘n vriend of familielid bymekaar om brood te breek en gemeenskap te hê om die dag van aanbidding en rus so lank as moontlik te verleng. Dit is egter nie ‘n nuwe dag van aanbidding nie: dit is bloot ‘n normale verlenging van die Sabbat. As ons Handelinge hoofstuk 20 in hierdie lig lees, kan ons sien dat die rede waarom daar soveel lampe in die bovertrek was, was omdat hulle aanvanklik na sononder ‘Saterdagaand’ bymekaargekom het en toe tot dagbreek ‘Sondagoggend’ gesels het .
As aanbidding van die Sondag dus nie uit die Skrif kom nie, dan kom dit van mense af. Die geskiedenis vertel ons dat die Christelike apologeet Justin Martyr (ongeveer 150 nC ) en van die vroegste verwysings na ‘Sondag’ aanbidding kom. Ons word byvoorbeeld vertel dat al die mense bymekaargekom het om te aanbid op ‘die dag genaamd Sondag’ (wat die ‘son’-dag genoem word ter ere van die son).
“En op die dag wat Sondag genoem word, kom almal wat in stede of in die platteland woon, op een plek byeen …”
[“Justin Martyr, First Apology”, hoofstuk 67 – “Weekly worship of Christians”, ongeveer 150 nC, Biblesoft]
Justin Martyr gebruik ‘n ander metode as wat in die Skrif voorkom om die dae van die week te benoem. Die Skrif tel eerder die dae van die week (eerste dag, tweede dag, derde dag, ens.); net die Sabbat het ‘n naam (Shabbat). Die term ‘Shabbat’ beteken ‘om te rus ‘ of ‘om te onthou van ‘ (ons eie wil te doen).
In teenstelling hiermee vertel Justin Martyr ons dat die rede waarom sy vergadering op Sondag aanbid het (op die Romeinse kalender) was omdat dit die dag was waarop Elohim (die Almagtige) die wêreld gemaak het, en dat dit die dag was waarop Yeshua die eerste keer aan sy dissipels verskyn het.
“Maar Sondag is die dag waarop ons almal ons algemene vergadering hou, want dit is die eerste dag waarop God die wêreld gemaak het deurdat Hy ‘n verandering in die duisternis en die materie gemaak het, en Jesus Christus, ons Verlosser, het op dieselfde dag uit die dood opgestaan. Want Hy is gekruisig op ‘n dag voor die van Saturnus (Saterdag); en op die dag na die van Saturnus, dit is die dag van die son, nadat Hy aan sy apostels en dissipels verskyn het, het Hy hulle hierdie dinge geleer, wat ons ook aan u voorgelê het vir u oorweging.”
[“Justin Martyr, First Apology”, hoofstuk 67 – “Weekly worship of the Christians”, ongeveer 150 nC, Biblesoft]
Justin Martyr se redes vir aanbidding op Sondag kan goed klink, behalwe dat nie die Messias of Sy apostels op Sondag vergader het nie. Dit is ook nie wat die Skepper vir ons sê om te doen nie; om die dag van vergadering te verander, is om die vasgestelde feestye en die wet te verander. Desondanks het Sondag aanbidding stadig begin versprei.
Op dieselfde wyse is die Pasga jaar na jaar verander na die heidense Paasfees (Ishtar). Eers was die datum verander, van die 14de Nisan (of Aviv) op die Hebreeuse kalender, na die eerste Sondag na die Vernal Equinox (wat ‘n belangrike dag in heidense sonaanbidding kalenders is). Daarna is die naam van die fees van Pasga na Paasfees verander ter ere van die Babiloniese moedergodin Ishtar (Easter of Ashtoreth). Uiteindelik was heidense vrugbaarheidsrituele (soos om eiers met bloed te kleur) en ander sonaanbiddingstradisies (om met sonop tot die son te bid) destyds in die erediens ingebring.
Die kerkvader Eusebius vertel dat ‘n groot krisis genaamd ‘Quartodeciman-kontroversie’ ontstaan het toe biskop Victor van Rome begin eis het dat al die vergaderings die Pasga op Sondag moet hou eerder as op die 14de Nisan (Aviv). Die biskoppe van Asië het egter daarop aangedring om Pasga op die Hebreeuse kalender te hou, soos die apostels Filippus en Johannes hulle geleer het.
“’n Belangrike vraag het destyds ontstaan. Die gemeentes van die hele Asië het volgens ‘n ouer tradisie gesê dat die veertiende dag van die maan, die dag waarop die Jode beveel is om die lam te offer, as die fees van die Heiland se pasga gehou moet word … Maar dit was nie die gebruik van die kerke in die res van die wêreld nie … Maar die biskoppe van Asië, onder leiding van Polycrates, het besluit om te hou by die ou gebruik wat aan hulle oorgedra is. Hy self het in ‘n brief wat hy aan Victor en die Kerk van Rome gerig het, in die volgende woorde die tradisie uiteengesit soos dit aan hom oorgelewer was.”
[“Eusebius, Church History,” Boek V, hoofstukke 23, 25, ongeveer 190-195 nC]
Eusebius teken ook ‘n brief aan wat Polycrates, ‘n belangrike figuur in Asië, persoonlik aan biskop Victor van Rome geskryf het en protesteer oor sy besluit om die datum van die Pasga van die 14de Nisan (Aviv) na ‘n Sondag te verander. Polycrates wys daarop dat die tradisie om die Pasga op die Hebreeuse kalender te hou, deur die apostels Filippus en Johannes oorgedra is, en dat die tradisie oor geslagte heen deur ‘n aantal vooraanstaande en toegewyde families gehou is. Hy dring daarop aan dat alle gelowiges moet doen soos die Skrif ons sê, eerder as om mensgemaakte tradisies te aanvaar.
“Ons neem die presiese dag waar; niks bygevoeg of weggeneem nie. Want ook in Asië het groot ligte aan die slaap geraak wat sal opstaan op die dag van die koms van die Here, wanneer Hy met heerlikheid uit die hemel sal kom en al die heiliges sal opwek. Hieronder tel Filippus, een van die twaalf apostels wat in Hierapolis aan die slaap geraak het; en sy twee bejaarde maagdelike dogters, en nog ‘n dogter wat in die Heilige Gees geleef het en nou in Efese rus; en daarbenewens het Johannes, wat sowel getuie as leraar was, wat aan die boesem van die Here gesit het, en as priester die heilige priesterlike borsplaat gedra het. Hy het by Efese aan die slaap geraak. En Polycarpus in Smyrna, wat ‘n biskop en martelaar was; en Thraseas, biskop en martelaar van Eumenia, wat in Smyrna aan die slaap geraak het. Waarom moet ek die biskop en martelaar Sagaris wat in Laodisea aan die slaap geraak het, noem, of die geseënde Papirius, of Melito, die Eunug wat heeltemal in die Heilige Gees geleef het en wat in Sardis lê en wag op die bisdom uit die hemel, wanneer hy sal opstaan uit die dooies? Al hierdie mense het volgens die Evangelie die veertiende dag van die Pasga gevier en in geen opsig daarvan afgewyk nie, maar gevolg deur die heerskappy van die geloof te erken. En ek, Polycrates, die geringste van julle almal, doen volgens die tradisie van my familielede, sommige wat ek noukeurig gevolg het. Want sewe van my familielede was biskoppe; en ek is die agtste. En my familielede het altyd die dag waargeneem toe die mense die suurdeeg verwyder het. Ek, broers, wat vyf en sestig jaar in die Here geleef het en die broeders regoor die wêreld ontmoet het en deur die Heilige Skrif gegaan het, word dus nie verskrik deur vreesaanjaende woorde nie. Want diegene groter as ek het gesê: ‘Ons moet eerder aan God gehoorsaam wees as aan die mens’.”
[“Eusebius, Church History”, boek V, hoofstuk 24. Vertaal deur Arthur Cushman McGiffert. Uittreksel uit “Nicene en Post-Nicene Fathers, Series Two, Volume 1”.]
Alhoewel die apostels Filippus en Johannes diegene in Asië persoonlik geleer het om Pasga te hou op die 14de Nisan (op die Hebreeuse kalender), het die Romeinse biskop Victor elke vergadering wat nie pasga gehou het op ‘n Sondag nie (op die Romeinse kalender), verban. Terwyl dit baie ander biskoppe (wat geweet het wat Polycrates gesê het waar is) baie mishaag het, het die Romeinse bisdom die argument gewen. Alhoewel eenheid in die kerk behoue gebly het, het dit nie op lojaliteit aan die Skrif behoue gebly nie, maar aan die Romeinse bisdom. Diegene wat Pasga op die 14de Nisan gehou het (op die Hebreeuse kalender), is uiteindelik ondergronds verdryf. Die Quartodeciman-kontroversie wys ons hoe die Roomse Kerk gepoog het om die vasgestelde feestye en die wette van Moses te verander (net soos voorspel is oor die ‘Klein Horinkie’ in Daniël 9:25).
Soos ons in verduidelik Nasarener Israel , het die mag begin sentreer in die bisdom van Rome onmiddellik na die vernietiging van Jerusalem en die dood van die apostels. Die Romeinse biskop het begin besluit dat heidense simbole en heidense feesdae wettig was, alhoewel dit ‘n direkte oortreding was van die wette van Moses (wat ons vertel dat ons geen beelde mag aanbid en alle heidense feesdae moet vermy).
Devarim (Deuteronomium) 4:19
19 “Pas op dat jy nie jou oë na die hemel opslaan nie en as jy die son, die maan en die sterre en die hele leër van die hemel sien, jy gedrewe voel om hulle te aanbid en te dien nie, want die HERE (Yahweh) jou Elohim (die Almagtige) het dit aan al die volke onder die hele hemel as erfenis
gegee. ”
Ondanks Yahweh se waarskuwing, het die Romeinse Christelike feeskalender voortgegaan om dae aan te neem gebaseer op die beweging van die son, die maan en die sterre. Alhoewel die presiese bewoording nie bewaar word nie, het die Roomse Kerk tydens die Konsilie van Nicea (ongeveer 325/326 nC) besluit dat Paasfees regoor die wêreld gevier moet word op die Sondag wat volg op die 14de dag van die ‘paschal maan’. Die maan word egter slegs as ‘paschal’ beskou as die 14de dag na die lente-eweninge val. Aangesien die eweninge nooit in die Skrif genoem word nie, was dit net nog ‘n voorbeeld van hoe die Christene hul rug op Yahweh se gebooie gedraai het en eerder besluit het om hul eie dae van aanbidding te implementeer op grond van die stand van die son, die maan en die sterre. Dit is streng verbode.
Sommige Christene wonder wat verkeerd is daarmee om ons eie dae op te stel om Yahweh te eer. Kom ons kyk na die sonde van die goue kalf om dit te beantwoord.
Shemote (Eksodus) 32: 4-5
4 En hy het die goud uit hulle hand geneem, en hy het dit met ‘n beitel bewerk en ‘n gegote kalf gemaak. Toe sê hulle: Dit is jou god, o Israel, wat jou uit Egipteland uitgelei het!
5 Toe Aäron dit sien, het hy voor die beeld ‘n altaar gebou. En Aäron het uitgeroep en gesê: Môre is ‘n fees vir die HERE (Yahweh).
Alhoewel Aäron verklaar het dat die fees ter ere van Yahweh was, het Yahweh nie geëerd gevoel nie. Inteendeel, Yahweh was woedend omdat sy volk feesdae sou hou wat Hy nie beveel het nie.
Die enigste rede waarom die woord “Easter” in die King James-weergawe voorkom, is omdat dit ‘n verkeerde vertaling was van die Griekse woord Pascha, wat Pasga beteken. Hierdie fout is in byna elke ander belangrike vertaling sedert die King James-weergawe reggestel, maar mense hou ironies genoeg nog steeds Paasfees (Easter). Waarom doen hulle dit? Die apostels verwys nie na Paasfees nie, maar na die Pasga. (Ons het die Griekse woord in vetdruk gemerk.)
| Handelinge 12: 4 4 Toe hy hom dan in hegtenis neem, het hy hom in die gevangenis gesit en aan vier regimente soldate oorgelewer om hom te bewaar, want hy wou hom na die Pasga voor die volk bring. |
TR Handelinge 12: 4 ον και πιασας εθετο εις φυλακην παραδους τεσσαρσιν τετραδιοις στρατιωτων φυλασσεεν αυτον βουλομν πασχα αναγαγειν αυτον τω λαω |
Verder sê Shaul nie vir ons om Paasfees te hou nie, maar om eerder die Fees van die Ongesuurde Brode (wat ‘n voortsetting van die Pasga is) te vier.
Qorintim Aleph (1 Korintiërs) 5: 8
8 Laat ons dan die fees (van die ongesuurde brode) nie hou met ou suurdeeg of met die suurdeeg van onsedelikheid en boosheid nie, maar met die ongesuurde brode van opregtheid en waarheid.
Handelinge 20: 6 wys ons dat die dissipels nog baie dae na Yeshua se opstanding die dae van die ongesuurde brode (en nie die paasfees nie) gehou het.
Ma’asei (Handelinge) 20: 6
6 Maar ons het vanaf Filippi geseil, na die dae van die ongesuurde brode …
In Handelinge 27: 9 hou die dissipels die Versoendag, hier genoem ‘die Vas’, omdat dit dikwels deur vas waargeneem word. (Die rede waarom die reis “nou gevaarlik” was, was dat die Versoendag in die herfs plaasvind. Tydens hierdie seisoen kan bootvaart op die Middellandse See stormagtig wees.)
Ma’asei (Handelinge) 27: 9-10
9 En toe hul baie tyd daar spandeer het en dit nou gevaarlik was om verder te vaar, omdat die vas al verby was, het Shaul hulle gewaarsku
10 en gesê: “Manne, ek sien hierdie reis kan eindig met ‘n ramp en baie verlies, nie net vir die vrag en die skip nie, maar ook vir ons lewens.”
Die apostel Shaul het ook Pinkster op die oorspronklike kalender van Yahweh gehou.
Qorintim Aleph (1 Korintiërs) 16: 8
8 Maar ek sal in Efese bly tot Pinkster …
Ons weet dat Shaul die Pinkster op die Hebreeuse kalender gehou het (en nie die Romeinse Christelike kalender nie) omdat hy opgegaan het na Jerusalem en nie na Rome.
Ma’asei (Handelinge) 20:16
16 Want Shaul het besluit om by Efese verby te vaar, sodat hy nie tyd in Asië hoef deur te bring nie; want hy het hom op Pinksterdag gehaas om, indien moontlik, in Jerusalem te wees.
As die apostels steeds die oorspronklike feeste gehou het, waarom sou ons dan enige ander dae van aanbidding wou hou? Laat ons onthou dat die apostels die gawe van die Gees ontvang het omdat hulle Yahweh se oorspronklike feesdae gehou het. Dit toon dat selfs na Yeshua se opstanding, dit nog steeds belangrik is om die feeste van Yahweh te hou.
Ma’asei (Handelinge) 2: 1-2
1 Toe die pinksterdag aangebreek het, was hulle almal op een plek saam.
2 En daar kom skielik ‘n geluid uit die hemel soos ‘n geweldige stormwind, en dit vul die hele huis waar hulle gesit het.
In Kolossense 2: 16-17 vertel die apostel Shaul ons dat die Sabbat, feeste en nuwemaandae profetiese skadu-beelde is van dinge wat nog moet kom. Dit beteken net soos Yahweh seëninge uitgegiet het op diegene wat sy feeste in die verlede gehou het, sal Hy weer seëninge uitstort op diegene wat in die toekoms sy feesdae hou. Die ware betekenis van die Skrif gaan egter in die meeste weergawes verlore, insluitend die King James-weergawe wat die betekenis van die gedeelte omkeer met twee woorde: ‘dae’ en ‘is’.
| Kolossense 2: 16-17, OAV 16 Laat niemand julle dan oordeel in voedsel of drank of op ‘n heilige dag of op die nuwemane of op die sabbat nie. dae : 17 Wat ‘n skaduwee is van die toekomstige dinge; maar die liggaam is van Christus. |
TR Kolossense 2: 16-17 (16) Mη ουν τις υμας κρινετω εν βρωσει η εν ποσει η εν μερει εορτης η νουμηνιας η σαββατων (17) α εστιν σκια των μελλοντων το δε σωμα του Xριστου |
Vanweë die twee woorde (“dae” en “is”) lei die KJV die leser tot die gevolgtrekking dat ons nie moet toelaat dat iemand ons vertel wat ons moet eet, wat om te drink of watter dae van aanbidding om te hou nie. As ons hierdie toegevoegde woorde net aanvaar, kan ons maklik die afleiding maak dat dit geen verskil maak of ons die Sabbat en die feesdae onderhou nie, en of ons op Sondag, Kersfees, Paasfees, die Chinese Nuwejaar, Ramadan of enige ander dae aanbid nie. Ander vertalings maak soortgelyke wysigings aan die teks, en hierdie wysigings help meestal om die idee te bevorder dat Yeshua werklik die wet en die profete afgeskaf het, al weerlê dit sy eie woorde in Matteus 5: 17-19.
Die Skrif is baie duidelik dat ons niks aan die Skrif moet toevoeg of daarvan mag wegneem nie (bv. Deuteronomium 4: 2, Spreuke 30: 6, ens.). Sodra ons dus besef dat die woorde “dae” en “is” nie in die brontekste voorkom nie, moet ons dit weer uit die vertalings neem. Hier is presies dieselfde gedeelte uit die King James, maar met die woorde “dae” en “is” verwyder:
Laat niemand julle dan oordeel in voedsel of drank of op ‘n heilige dag of op die nuwemane of op die Sabbat nie; wat ‘n skaduwee is van die toekomstige dinge; maar die liggaam van Christus.
Daar is drie hoofidees hier (1-2-3):
1. Laat niemand julle dan oordeel in voedsel of drank of op ‘n heilige dag of op die nuwemane of op die Sabbat nie;
2. wat ‘n (profetiese) skaduwee is van die dinge wat nog moet kom;
3. maar die liggaam van Messias .
Om te omskryf: die apostel Shaul vertel ons (1-2-3):
1. dat ons niemand moet toelaat om ons te oordeel met betrekking tot die vleis wat ons eet, wat ons drink of watter godsdienstige feesdae ons hou nie
2. omdat hierdie voedsel, vloeistowwe en feesdae alles profetiese skaduwees is van die dinge wat nog moet kom;
3. Laat net die Liggaam van Messias u vertel wat u moet eet, wat u moet drink en watter feesdae u moet hou!
Diegene wat nie die wette van Moses onderhou het nie, het die Nasareners veroordeel, en Shaul het gesê dat hulle nie daarna moes luister nie (want hulle was na regte nie die Messias se liggaam nie). Dit word duidelik as ons die bepalings herrangskik om die vertaling beter te laat lees (3-1-2). Shaul sê dat ons niemand anders as die Liggaam van Messias moet toelaat om te oordeel oor wat ons eet, wat ons drink en / of watter feesdae ons hou nie, want dit is alles profetiese skadu-prente van die seëninge wat nog voorlê.
Kolossense 2: 16-17, [herrangskik 3-1-2]
Laat niemand, behalwe die liggaam van Messias, jul oordeel in voedsel of in drank of op ‘n heilige dag of op die nuwemane of op die Sabbat nie; want die feeste is skaduwees van die dinge wat nog moet kom.
Shaul se ware betekenis word glad nie in die NIV weerspieël nie. Die NIV laat dit eerder lyk asof ons kan doen wat ons wil (aangesien die Messias na bewering die wet en die profete vernietig het).
Kolossense 2: 16-17,[ NIV]
16 Laat niemand u dan oordeel volgens wat u eet of drink of met betrekking tot ‘n godsdienstige fees, ‘n Nuwemaan-viering of ‘n Sabbat nie.
17 Dit is ‘n skaduwee van die toekomstige dinge; die werklikheid word egter in Christus gevind.
Die King James, die NIV en die meeste van die hoofstroom Christelike weergawes dui daarop dat solank u weet dat Yeshua die Messias is, dit geen verskil maak watter dae van aanbidding u hou nie, want die feeste is bloot skaduwees van die dinge wat “was” en nie van wat nog moet kom nie. Dit is egter die teenoorgestelde van wat Shaul gesê het.
Die wette van Moses word in Hebreeus die Torah genoem. Soos ons in die Nasarener Israel studie leer, is die Torah ‘n stel instruksies wat Yeshua se bruid veronderstel is om te volg om haarself te reinig (voor te berei); en dit dien ook as Israel se bruidsverbond. Volgens die Joodse tradisie is die Torah die eerste keer met Pinkster op die berg Sinai gegee. Duisende jare later is die Gees ook uitgestort op diegene wat op ‘n vasgestelde tyd op die regte plek was. Daar was dus al minstens twee vervullings van die Pinksterfees (en Kolossense 2: 16-17 vertel dat daar meer op pad is).
Westerse Grieks-Romeinse denke is redelik lineêr en kan ‘gekontroleerd of terughoudend’ wees. Westerse denkwyse neem dikwels aan dat die profesieë slegs een keer vervul kan word. Hebraïese denke word egter soms beskryf as ‘siklies’, en in Hebraïese gedagtes kan die profesieë meer as een vervulling hê. ‘n Goeie voorbeeld hiervan is hoe die Skrif ons wys dat die huttefees meer kere vervul sal word.
Die Kerk leer dat die Messias op 25 Desember gebore is. As ons egter goed daaroor dink, sal ons besef dat Yeshua nie in Desember gebore kon wees nie, want Lukas 2: 8 wys vir ons dat daar herders was wat oor hulle kuddes wag gehou het. In Israel word kleinvee nie in die winter laat wei nie, want daar is niks weiding vir hulle nie.
Luqa (Lukas) 2: 7-8
7 En sy het haar eersgebore Seun gebaar en Hom in doeke toegedraai en in ‘n krip neergelê, omdat daar geen plek vir hulle in die herberg was nie.
8 En daar was in dieselfde land herders wat in die veld gewoon het en in die nag oor hul kudde gewaak het.
Vanuit ‘n profetiese oogpunt is dit dus meer sinvol dat Yeshua op die eerste dag van die huttefees gebore sou word, want dit sou die eerste dag van die fees vervul. Dit is waarskynlik waarom Yochanan (Johannes) ons vertel dat die Woord vlees geword het en onder ons gewoon het.
Yochanan (Johannes) 1:14
14 En die Woord het vlees geword en onder ons gewoon …
Die woord “woon” is die Griekse woord skenoo, Strong se NT: 4637, wat ” tabernakel” beteken.
NT: 4637 skenoo (skay-no’-o); uit NT: 4636; om tent op te slaan of te kampeer, d.w.s. (figuurlik) om te beset (as ‘n herehuis) of (spesifiek) om te woon (soos God in die Tabernakel van ouds gedoen het, ‘n simbool van beskerming en gemeenskap):
Wat Yochanan (Johannes) dan eintlik gesê het, was dat Yeshua vlees geword het en onder ons tabernakel.
Yochanan (Johannes) 1:14 [ge-interpreteer]
14 En die Woord het vlees geword en onder ons kom tabernakel …
Ons sien in Levitikus 23 alle inheemse Israeliete wat in die land Israel woon, was aansê om drie keer per jaar na Jerusalem op te gaan. Een van hierdie drie jaarlikse pelgrimsreise is die huttefees. Tydens hierdie fees moet die hele Israel sewe dae in tabernakels (tydelike wonings) woon. In Hebreeus word hierdie tydelike wonings sukkot genoem. In Engels word hulle dikwels booths genoem.
Vayiqra (Levitikus) 23:42
42 U moet sewe dae lank in hutte woon. Almal wat in Israel gebore is, sal in hutte woon (tabernakels) …
Omdat Jode sulke tradisionele mense is, was die beslissing van die rabbi’s in die eerste eeu waarskynlik dieselfde as die hedendaagse rabbynse uitspraak: om gesondheids- en veiligheidsredes hoef niemand wat siek, oud of swanger is, in ‘n tabernakel te bly nie, maar kan ‘n kamer in ‘n herberg huur. Alhoewel Miriam (Maria) swanger was, was daar geen plek in die herberg nie, en daarom moes Yoseph (Josef) en Miriam in ‘n tydelike woning (in hierdie geval ‘n tent of ‘n stal) bly om Levitikus 23 te vervul.
Dit was miskien vir Miriam swaar en ongerieflik om in ‘n tydelike woning te bly terwyl sy gereed was om geboorte te gee, maar dit het juis so gebeur dat Yeshua in ‘n tydelike woning gebore sou word ter vervulling van die fees. Selfs al het Yeshua al die profetiese aspekte van die huttefees vervul, sê Sagaria 14 vir ons dat daar nog ‘n vervulling sal wees.
Sagaria 14: 16-17
16 En dit sal gebeur dat elkeen wat oorgebly het van al die nasies wat teen Jerusalem gekom het, van jaar tot jaar sal optrek om die Koning, die HERE (Yahweh) van die leërskare, te aanbid en om die huttefees te vier.
17 En elkeen van die geslagte van die aarde wat nie na Jerusalem optrek om die Koning, die HERE (Yahweh) van die leërskare, te aanbid nie, daar sal geen reën val nie.
En as dit nie genoeg bewys was dat die feeste profetiese skadu-beelde is van die dinge wat nog moet kom nie, is daar nog ‘n profetiese vervulling van die huttefees in die boek Openbaring.
Hitgalut (Openbaring) 21: 3-4
3 En ek het ‘n harde stem van die troon hoor sê: “Kyk, die tent van Elohim (die Almagtige) is onder die mense, en Hy sal onder hulle woon, en hulle sal sy volk wees, en Elohim (die Almagtige) self sal onder hulle wees.
4 en Hy sal elke traan van hulle oë afvee; en daar sal geen dood meer wees nie; daar sal nie meer rou wees, nie hartseer of pyn nie; die eerste dinge het verbygegaan. “
Shaul het vir ons gesê dat niemand anders as die Liggaam van Messias ons moet vertel watter dae van aanbidding ons moet hou nie, omdat hy wou hê dat ons ons seëninge kan ontvang omdat ons die dae onderhou soos Yahweh ons beveel het.
Ten spyte van dit alles was daar ‘n Romeinse generaal genaamd Konstantyn wat omstreeks 311 nC na bewering tot bekering gekom het. Hy het egter voort gegaan om burgeroorloë te voer en het uiteindelik die keiser van Rome geword. Daarna het hy sy beroemde Edik van Milaan uitgereik, wat amptelik ‘n mate van godsdienstige verdraagsaamheid binne die Romeinse Ryk veroorsaak het. Hierdie godsdienstige verdraagsaamheid is egter meestal uitgebrei na Torahlose (wettelose) Christene soos hy, terwyl diegene van die oorspronklike Israelitiese Nasireense geloof ontken is. Teen 336 nC het keiser Konstantyn ‘n bevel uitgereik waarin gesê word dat Christene nie moet “Judaïseer” deur op die Sabbat te rus nie, maar dat hulle op “die Dag van die Here” (m.a.w. Sondag) moet rus.
“Christene moenie ‘judaïseer’ deur op die Sabbat te rus nie; maar moet op daardie dag werk en eerder die dag (‘Sondag’) vereer deur, indien moontlik, as Christene te rus. As daar egter iemand (Nasarener) gevind word wat ‘judaïseer, moet hulle van Christus afgesluit word.” (Ander vertalings lui: “Laat hulle ‘n anatema (‘n vervloeking) word vir Christus.”)
[“Councel of Laodicea under the Emperor Constantine; Canon 29”, ongeveer 336 nC]
Driehonderd jaar na Yeshua, het die Kerk van Rome die geloof wat eens aan die heiliges oorgelewer was, amptelik verbied.
Maar waarom is keiser Konstantyn toegelaat om die oorspronklike geloof te onderdruk (en die kalender te verander)? Die Skrif sê nie, maar dit kan wees dat Yahweh geweet het dat die wettelose Christelike variasie van die geloof baie vinniger oor die hele wêreld sou versprei as wat die Torah-onderhoudende variasie sou doen. Hoewel dit nie so waar en korrek was soos die oorspronklike Nasereense Israelitiese geloof nie, het dit gehelp om geloof in die verlossing, deur ‘n Messias van Israel, te bevorder en te versprei.
Nou het ons die keerpunt bereik. Terwyl Vader tydelik hierdie tye van onkunde in die verlede toegelaat het, wil Hy nou hê dat alle mense oral moet berou hê en moet begin om die opdragte, wat vir ons eie beswil deur Moses gegee is, na te kom.
Devarim (Deuteronomium) 10: 12-13
12 “En nou, Israel, wat vereis die HERE (Yahweh) Elohim (die Almagtige) van julle, as om die Here (Yahweh) jou Elohim (Almagtige) te vrees, om in al sy weë te wandel en Hom lief te hê, om die HERE (Yahweh) jou Elohim (Almagtige) te dien met jou hele hart en met jou hele siel,
13 en om die gebooie van die HERE (Yahweh) en sy insettinge te onderhou wat ek jou vandag tot jou beswil beveel?
As Yahweh hierdie instruksies vir ons eie beswil aan ons gegee het, waarom sou ons dit dan nie gelukkig en gretig omhels as die goddelike seën wat dit is nie?